Jak wykorzystać wiedzę o kominkach w praktyce?
Pomimo, że polskie prawo nie zezwala na zastosowanie kominka jako jedynego źródła ciepła w budynku, oszczędności jakie przynosi zdecydowanie zachęcają do montażu takiej instalacji. Zwłaszcza, że nie jest ona droga – koszt najbardziej rozbudowanego systemu dla domu 150-200 m2 wraz z montażem zwykle nie przekracza 5 tys. zł. Znaczna większość budowanych obecnie kominków to kominki z zamkniętą komora spalania, gdzie zastosowanie wkładu grzewczego daje znaczny wzrost sprawności spalania – z 20% do ponad 70% (porównywalny z kotłami na paliwo stałe, np. węgiel czy miał). Kominek nie tylko ogrzewa pomieszczenie, w którym się znajduje, ale może również posiadać układy dystrybucji ciepłego powietrza. Ogrzane przez wkład kominkowy powietrze może być rozprowadzane do innych pomieszczeń, zarówno w sposób grawitacyjny, jak i wspomagany przez aparat nawiewny.
Zgodnie z prawem
Pomieszczenie, w którym znajduje się kominek, powinno spełniać wszystkie warunki i wymagania techniczne dla jego prawidłowej eksploatacji. Musi istnieć możliwość odprowadzenia spalin przez komin o odpowiednich parametrach technicznych oraz sprawna wentylacja nawiewno – wywiewna całego pomieszczenia. Niezbędne jest przestrzeganie określonych zasad montażu, w tym właściwe zestawienie elementów i rozmieszczenie kratek nawiewnych. W budynku ogrzewanym przez kominek powinna być zachowana właściwa cyrkulacja powietrza pomiędzy ogrzewanymi pomieszczeniami a pomieszczeniem w którym znajduje się kominek. Ciepłe powietrze rozprowadzone rurami musi mieć możliwość powrotu. Moc kominka dobieramy w zależności od izolacji budynku i powierzchni ogrzewanej, wyliczając ją z bilansu cieplnego budynku.
Straty mocy cieplnej ogrzewanego pomieszczenia:
Q=A .K . (tw-tz), W
A – powierzchnia przegród budowlanych, m2
K – współczynnik przenikania ciepła przez przegrody budowlane, W/m2 K
(tw – tz) – różnica temperatur wewnątrz i na zewnątrz pomieszczenia
Ważne jest, aby przy doborze kominka brać pod uwagę jego moc nominalną, a nie maksymalną, która jest uzyskiwana tylko przez krótki okres. Kominek najczęściej jest montowany w pomieszczeniu o możliwie dużej powierzchni, którym najczęściej jest pokój dzienny.
Pomieszczenie to powinno mieć kubaturę nie mniejszą niż 30 m3 i posiadać dopływ odpowiedniej ilości powietrza do paleniska kominka. Można przyjąć, że do spalenia 1 kg drewna w kominku z zamkniętą komorą spalania potrzebne jest około 8 m3 powietrza.
Niezmiernie ważny jest dopływ świeżego powietrza do spalania – najlepiej bezpośrednio do paleniska, specjalnym przewodem nawiewnym. Układ doprowadzenia świeżego powietrza może być wyposażony w przepustnicę, aby zapobiec utracie ciepła gdy kominek nie pracuje oraz, opcjonalnie, w zawór „zima/lato“, który służy do „podmieszania“ powietrza ogrzewanego. Bez tego rozwiązania nawiewane ciepłe powietrze będzie suche i może powodować uczucie dyskomfortu. Latem system ten może służyć do wentylacji nawiewnej.
Jeżeli chcemy ograniczyć rozprowadzenie powietrza tylko do pomieszczeń w bezpośrednim sąsiedztwie kominka, możemy zastosować najprostszy układ dystrybucji – układ grawitacyjny. Ważne jest, aby wszystkie przewody rozprowadzające były możliwie jak najkrótsze, o podobnej długości i dobrze izolowane (należy pamiętać, że nie wolno izolować rur w okapie kominka), a powietrze nie było rozprowadzane do zbyt wielu pomieszczeń.
Wkład kominkowy powinien być w tym wypadku odporny na przegrzanie. Zastosowane rury elastyczne aluminiowe powinny być niepalne, mieć niskie opory przepływu i posiadać dopuszczalną temperaturę pracy 250 °C. Ten układ dystrybucji ciepłego powietrza nie wymaga dużych nakładów finansowych, jest w pełni niezależny i niezawodny. W przypadku ogrzewania większych budynków, aby zapewnić równomierne rozprowadzanie ciepła do oddalonych pomieszczeń, wskazane jest zastosowanie bardziej złożonych układów ogrzewania z wykorzystaniem aparatu nawiewnego.
Aparat nawiewny
Odpowiedni dobór aparatu nawiewnego pozwala na nadmuch ciepłego powietrza nawet do najbardziej odległych kratek. Aparat nawiewny powinien posiadać izolację termiczną i akustyczną oraz regulator temperatury i obrotów silnika. Maksymalna temperatura powietrza dopływającego do takiego aparatu nie może przekraczać 150 °C. Aparatu nawiewnego nie wolno zabudowywać materiałem izolacyjnym (komora przepływowa aparatu jest izolowana), a odległość ustawienia urządzenia od kominka zawsze powinna zawierać się w przedziale 4 – 7 m aby zapobiec przegrzaniu silnika (o ile nie stosujemy specjalnego by-passu termostatycznego).
Aparat powinien mieć możliwość regulowania temperatury załączenia od 40 do 90 °C, chyba, że zastosujemy umieszczany na ścianie automatyczny regulator obrotów, który za pomocą sondy mierzy temperaturę w kapie kominka i odpowiednio ustala tempo pracy aparatu nawiewnego. Wspomniany wcześniej termostatyczny by-pass z zaworem zwrotnym spełnia zadanie zaworu bezpieczeństwa w przypadku braku prądu. Cieple powietrze jest wówczas wyprowadzane przez jego króciec do wydzielonego pomieszczenia.
Ponadto by-pass posiada dodatkową funkcję. W przypadku, gdy aparat nawiewny pracuje przy dystrybucji ciepłego powietrza, przez króciec bypassa automatycznie pobierane jest chłodne powietrze, które miesza się z gorącym, dopływającym z kapy kominka, ograniczając maksymalną temperaturę doprowadzanego do kratek powietrza do 110 °C. Dodatkowo, wyjmowany metalowy filtr skutecznie oczyszcza powietrze dochodzące do aparatu z zanieczyszczeń mechanicznych i eliminuje konieczność zakupu osobnego filtra.
Kategoria: Ogrzewanie